គ្រូបង្រៀនតែងមានបំណងឲ្យសិស្សរបស់គាត់មានសមត្ថភាពនិងប្រកបដោយគុណភាព។ ចំពោះសិស្សវិញក៏មានបំណងយ៉ាងនេះដែរ ប៉ុន្ដែសិស្សទូទៅតែងគិតអំពីរឿងគ្រូបង្រៀនដែលជាអ្នកចាក់ផ្ទេរចំណេះដឹងឲ្យខ្លួននោះថា អ្វីដែលខ្លួនទទួលបានទោះជាកម្រិតសមត្ថភាពបែបណានោះវានៅលើគ្រូបង្រៀនតែម្ដង។ ទន្ទឹមនេះដែរក៏មានមតិជាច្រើនដែលបានវិភាគលើការបង្រៀននិងរៀនថា ចំពោះគ្រូបង្រៀនដែលបានបង្រៀនល្អនោះវាអាស្រ័យលើការបង្រៀនរបស់គាត់ធ្វើឲ្យមានការទាក់ទាញអារម្មណ៍សិស្សតែម្ដង។ តើពិតដែរទេ?
ខ្ញុំជាអ្នកសរសេរអត្ថបទនេះជាអតីតគ្រូបង្រៀននិងជាសាស្ដ្រាចារ្យមធ្យមសិក្សាបឋមភូមិ បច្ចុប្បន្ននេះចូលនិវត្តន៍ហើយសូមបង្ហាញបទពិសោធន៍នេះចាត់ទុកជាការចូលរួមចំណែកនៃការកែលម្អការងារបង្រៀននិងរៀនតាមរយៈមតិដ៏ស្ដួចស្ដើងដូចតទៅ៖
ជាការពិតណាស់គរុវិទូពីបុរាណតែងពោលថា ខួរក្បាលសិស្សប្រៀបដូចជាក្រដាសស ហើយអ្នកអប់រំ(គ្រូបង្រៀន)អាចគូររូបឬផាត់ពណ៌យ៉ាងណាៗនៅលើក្រដាសសនោះបានសេចក្ដីថាទាំងគំនូរល្អនិងទាំងគំនូរមិនល្អឬការផាត់ពណ៌យ៉ាងណាៗឲ្យក្លាយទៅជាដូចម្ដេចនោះវាជាភារកិច្ចរបស់គ្រូបង្រៀនទាំងស្រុង។ ជាពិសេសគេបានយល់ច្បាស់តាមច្បាប់គរុកោសល្យថា គ្រូបង្រៀនជាស្ថាបត្យករខាងព្រលឹង។ មានន័យថា សំណង់មួយដែលបានបង្ហាញរូបភាពយ៉ាងណាៗនោះវាអាស្រ័យលើមេជាងសំណង់ដែលជាស្ថាបត្យករនោះតែម្ដង។ រីឯព្រលឹងវិញ្ញាណឬអារម្មណ៍របស់សិស្សក៏វាយោលទាំងស្រុងទៅលើការបង្រៀនរបស់គ្រូបង្រៀនដែរ។
មិនថាតែការសិក្សានៅកម្រិតសិក្សានៃភូមិសិក្សាណានោះទេសំខាន់គឺបរិយាកាសថ្នាក់រៀនដែលបង្កើតឡើងដោយគ្រូបង្រៀននិងសិស្សវាជាប្រភពនៃគុណភាពក្នុងការបង្រៀននិងរៀន។ បានសេចក្ដីថា គ្រូបង្រៀនក៏ការបង្រៀនរបស់គាត់មានប្រសិទ្ធភាព ឯការរៀនរបស់សិស្សក៏មានគុណភាពទៅតាមនោះដែរ។ ជាពិសេសបញ្ហាបរិយាកាសសប្បាយរីករាយនៅក្នុងថ្នាក់រៀននេះហើយដែលជាមធ្យោបាយទាក់ទាញសិស្សឲ្យរៀនចាប់ចិត្ដជក់ចិត្ដចូលចិត្ដចង់រៀន។
ការបង្រៀនរបស់គ្រូបង្រៀនដែលធ្វើឲ្យមានការទាក់ទាញអារម្មណ៍សិស្សមានដូចជា ៈ
ទី១-វិធីងាយៗ: ការបង្ហាញដោយចាប់ផ្ដើមពីអ្វីដែលសិស្សឆាប់យល់ឬងាយក្នុងការយល់ដែលរាប់តាំងពីភាសាទំនាក់ទំនងគ្នារវាងគ្រូនឹងសិស្សនិងអ្វីដែលជាចំណេះដឹងមានស្រាប់របស់សិស្សឬដែលជាការនិយមរបស់សិស្សនិងជារឿងរ៉ាវក្នុងសង្គមសិស្សទៀតផង។
ទី២-ការជំរុញលើកទឹកចិត្ដសិស្ស: ក្នុងពេលបង្រៀនគឺជាការប្រាស្រ័យទាក់ទងរវាងគ្រូនិងសិស្ស។ ក្នុងទឹកចិត្ដសិស្សបានចាត់ទុកគ្រូជាអធិបតីក្នុងថ្នាក់រៀន។ ដូចនេះគ្រប់សម្ដីរបស់គ្រូបង្រៀនតែងមានឥទ្ធិពលដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់ទាំងមូល។ យ៉ាងនេះហើយទើបការសរសើរលើកទឹកចិត្ដសិស្សដោយគ្រូបង្រៀននោះជាកត្ដាសំខាន់បំផុតសម្រាប់បណ្ដុះការព្យាយាមប្រឹងប្រែងរបស់សិស្សនោះឲ្យកាន់តែខ្លាំងក្លាថែមទៀតពិតប្រាកដ។ ជុំវិញបញ្ហានេះដដែលក្នុងច្បាប់គរុកោសល្យក៏ដូចជាគ្រប់ទង្វើនៃការរស់នៅដែរគឺការស្ដីបន្ទោសឬការបន្តុះបង្អាប់នោះមិនអាចមានផលល្អទេ ព្រោះបើមានការស្ដីបន្ទោសឬការបង្អាប់បង្អោននោះ វាតែងបណ្ដាលឲ្យអ្នកដែលទទួលរងនោះមានធាតុអសកម្មឬទម្លាក់ការងារចោលជាអសារបង់។ យ៉ាងណាមិញចំពោះកូនសិស្សដែលទទួលនូវការស្ដីបន្ទោសនិងការទម្លាក់កំហុសមកខ្លួនរឿយៗនោះតែងសម្លឹងឃើញការឈប់រៀនជាងការរៀន។
ទី៣-ធ្វើឲ្យសិស្សចង់រៀន: សិស្សចង់រៀនមកពីគ្រូបង្កើតចំណង់ដល់សិស្ស។ គ្រូជាអ្នកយល់ច្បាស់អំពីចំណុចសំខាន់ៗនៃការរៀន។ គ្រូជាអ្នកដឹកនាំការបង្រៀនមេរៀនតែងបានបង្ហាញដល់សិស្សឲ្យមើលឃើញអំពីហេតុផលសំខាន់ៗក៏ដូចជាការដឹកនាំសតិអារម្មណ៍សិស្សឲ្យគិតតម្រង់ទៅរកការរៀនដែរ។ ដូចពាក្យចាស់ពោលថា នាបីហៅគ្រូដូចអ្នកនាំផ្លូវដើរដោយគន្លងទោះនឹងឆ្ពោះទៅស្រុកតូចធំផងសឹងដូចបំណងនៃចិត្ដចិន្ដា។
ដូចនេះគ្រូបង្រៀនជាមាតាបិតាទី២របស់សិស្សតែងបានបង្រៀនសិស្សដោយធ្វើឲ្យសិស្សមានការទាក់ទាញអារម្មណ៍ដោយការផ្ចិតផ្ចង់គំនិតឆ្ពោះទៅរកការរៀនយ៉ាងជក់ចិត្ដរាល់ថ្ងៃ។ ការខិតខំប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រដោយសិស្សផ្ទាល់ខ្លួននេះហើយវាជាប្រភពនៃគុណភាពសិស្សនិងជាប្រសិទ្ធភាពនៃការសិក្សាពិតប្រាកដ៕